مُلک سلیمان بوَد در نظرش بیوفا
آن که گدایی کند پیش گدای حسین
هرکه رَود کربلا، بوسه به خاکش زند،
بشنود از قدسیان بانگ و نوای حسین
عالَم، همه، قطره است و دریا است حسین
خوبان، همه، بندهاند و مولا است حسین
ترسم که شَفاعت کند از قاتل خویش!
از بس که کَرم دارد و آقا است حسین
ای خوش آن دم که چو گل با لب خندان آیی! که دل منتظران، بیتو بسی مغموم است دلِ بشکسته، به دست تو شود باز درست ای که در پنجهی مهر تو دلم چون موم است!... ماسوا، جمله، حروفند و تویی جان کلام بیتو انشای جهان، جملهی نامفهوم است!
حکیمی به فرزندش گفت: «ای پسرک من! از نشستن بالای مجلس خودداری کن؛ چون صدر مجلس، در حکم ظلمت است و دوست و دشمن به آن توجّه دارند و قلّه به خطر نزدیک و نزدیکتر است.»
1. در خانوادهای که دو پسر داشتند، پسر کوچکتر به پدرش گفت: «پدرجون! امسال برای یکیمون زن بگیرید؛ سال دیگه برای داداشم!»؛
2. از پیرزنی پرسیده شد: «مادر! توی کدوم رشته ی کنکور ثبت نام کردی؟» گفت: «پیرا پزشکی.»؛
3. مرد: «چته زن!؟ چرا توی خواب داد می زنی؟» زن از خواب پرید و گفت: «ها؟ ها؟ چی؟ چی؟ داشتم خواب می دیدم که دارن منو توی قبر می زارن. داشتن خاک می ریختن که تو بیدارم کردی.» مرد: «حیف که زود بیدارت کردم!»؛
4. پیرمردی ریش سفید روی نیمکت پارک شهر نشسته بود و های های گریه می کرد. زنی به او گفت: «از تو بعیده که با این سن گریه می کنی.» پیرمرد: «آخه مادرم منو کتک زده!» زن: «عجب! تو با این سن، مادر داری؟! خوب؛ بگو ببینم چرا کتکت زده.» پیرمرد: «چون من نمی خواستم غذای مادربزرگ رو براش ببرم!»؛
5. مردی به زنش گفت: «می دونی چرا خدا حضرت آدم رو قبل از حوا خلق کرد؟» زن: «نه. تو می دونی؟» مرد: «بله که می دونم. خدا می خواست به آدم مهلت بده که تا حوا نیست، کمی بتونه حرف بزنه!».
1. دیروز و فردا با هم دست به یکی کردند و مرا از من گرفتند!؛ دیروز با خاطراتش مرا فریب داد و فردا با وعده هایش مرا خواب کرد؛ پس هنگامی که چشم گشودم، امروز هم گذشته بود.
2. فریاد!، که از شش جهتم ره بستند / آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت!
3. نباشد گر جدایی، کس نداند قدر یاران را! / کویر خشک می داند بهای قطره باران را.
مجنون هنگامی که نام لیلی را روی دیواری دید، شیفته ی نقش نامش شد؛ تا آن جا که هفت شبانه روز به تماشای آن نوشته نشست و هیچ آب و غذایی نخورد!
کسی پرسید: «ای مجنون! چگونه هفت شبانه روز، بدون آب و غذا به سر آوردی؟»
گفت: «ای بیچاره! کسی که با نام دوست، خوش باشد، آب و غذا کجا به یادش می آید؟!»
آری؛ این، حال آفریده ای است در راه عشق آفریده ای دیگر؛ پس اگر عاشق آفریدگار عشق شود که کمالات بی نهایت دارد، چه خواهد شد؟!
کسی که پارچهی خوبی میبافد، اگر یکی از رشتهها را بد به کار ببرد، تمام آن کار را خراب و ضایع میکند و زحمتش هدر میرود.
کنفوسیوس؛ حکیم چینی
یک اسب مسابقه که هر کیلومتر را فقط چند ثانیه تندتر میدود، بیش از دو برابر اسب مشابه میارزد. همان چند ثانیهی ناچیز تندتردویدن، ارزش نهایی را مشخص میکند.
جانهس
یک حلقهی سست زنجیر کافی است که همهی زنجیر را پاره کند.
پرمود بترا؛ روانشناس آمریکایی
آسیبی که از پر غاز به انسان میرسد، گاهی از آسیب چنگال شیر، بدتر است.
اسپانیایی
آخرین قطره، باعث لبریزشدن فنجان میشود.
انگلیسی
هر انقلابی، اول به صورت یک فکر، در ذهن یک نفر پدید آمده است.
هلندی
یک تکهگوشت فاسد باعث میشود تمام دیگ بوی بد بدهد.
چینی
یک شاخه گل مینا، ص 136 و 137
حضرت استاد اسداللّه داستانی بنیسی _ قدّس سرّه _ در آغاز کتاب «پند پیران بر پوران» نوشته است:
پسرم؛ اسماعیل!
این پندها را به تو هدیّه میکنم.
پدرت؛ اسداللّه
سپس در دیباچهاش چنین نگاشته است:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمانِ الرَّحیمِ
اُدْعُ اِلی سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ
امام علی _ علیه السّلام _ میفرماید: "اَحْیِ قَلْبَکَ بِالْمَوْعِظَةِ؛ دلت را با پند، زنده نگه دار."
از نوجوانی تصمیم گرفتم که از پیران پند بگیرم و به پوران بیاموزم؛ به همین مناسبت، همیشه دفتر و قلمی همراه خود داشتم و هر جا که پیرمرد پرهیزکاری میدیدم، در کنارش مینشستم و از او میخواستم که پندی به من بیاموزد تا آن را در صفحهی دفتر و آیینهی دلم بنگارم.
از سوی دیگر، چون پند پیران باتجربه، در تربیت جوانان و نوجوانانِ باادب و پندپذیر، نقش بسزایی دارد، همّت گماشتم تا اندوختههایم را به گونهی جملههای کوتاه و بهیادماندنی، به فرزندم، «اسماعیل»، هدیّه دهم.
امیدوارم که جوانان پندپذیر، از آنها بهره ببرند.
اسداللّه داستانی بنیسی
حضرت استاد اسداللّه داستانی بِنیسی _ قدّس سرّه _ پندهای ذیل را در نِقاط گوناگون کتاب «پند پیران بر پوران» نوشته است:
پسرم!
بدون یاد خدا سخن مگو.
پسرم!
یاد «خدا» بیشتر کن تا در یاد «خلق»، بیشتر مانی.
پسرم!
دلت را با یاد حق آرام کن.
پسرم!
خدا را با «موسیقی» از یاد مبر.
پسرم!
آلام (= دردهای) خود را با یاد حق آرام کن.
پسرم!
شب چشم سرت را ببند و چشم دلت را با یاد خدا باز کن.
نویسندگان وبلاگ : مصطفی یوسفی[0] علی رستمی[17] احمد مصطفوی[0] این جا محفل اعضایی از هیأت و کانون پیام آوران عاشورا است که هر شب با هم درباره ی مسائل معرفتی، محبتی و عملی مذهب تشیع، جلسه دارند و جلسات عمومی شان در صبح ها و شام های جمعه برگزار می شود و شما هم می توانید در آن ها شرکت کنید. برای دریافت نشانی جلسات می توانید در بخش «دیدگاه های شما»، درخواست نشانی کنید. |